ازش پرسيدم چه قدر منو دوست داري؟ گفت: به اندازه جوهر خودكارم. گفتم:
خيلي نامردي چون جوهر خودكارت يه روز تموم مي شه لبخند زد و گفت:
خودكار من اصلا جوهر نداره.
:lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol:


وقتي خاطره هاي آدم زياد ميشه ديوار اتاقشون پر عکس ميشه



اما هميشه دلت واسه اوني تنگ ميشه که ...........



كه نميتوني عکسشو به ديوار بزني

دختر به پدر گفت:"من نمی توانم" پدرش گفت:" تو غلط می کنی نمی توانی دخترگفت اگراین بارشانس نیاوردم چی؟اگرمن رفتم کی ازسمانه مواظبت کند.
پدرش گفت :"این دیگه به تو ربطی ندارد.این فضولی ها به تو نیامده هر کاری که بهت میگم انجام بده.
" دختر گفت:"پدر خواهش میکنم این کار را با من نکن من نمی توانم" پدرش گفت: "
من نمی دانم یا میروی یا من سمانه را به محمود می دهم تا برود بفروشش تو که نمی خواهی سمانه را به محمود بدهم .باید مواد تهیه شود " نه پدر من نه این کار را نکن!پدرش کمی فکر کرد و بعد گفت:
"خوب باشد.اشکال ندارد .ولی قبول کن امشب چند سوژه خوب رااز دست دادم"
به نظر لیلا پدرش راضی شده بود پدرش نزدیک شد تا سمانه را بگیرد که یک مرتبه پدر لیلا را به وسطِ خیابان پرت کرد صدای ترمز ماشین مدل بالا در صدای جیغ لیلاد گم شد. این بار لیلا شانس نیاورده بودولی پدرش در این فکر بود چطور رانندهرا تیغ بزند!

سلام من دوستت دارم.خیلی هم دوستت دارم.می خواهم با تو ازدواج کنم
تو دختر رویاهای من هستی.از الآن هم می گم که هرچی که بگی قبوله
… مادرم…خیالت از آن راحت باشداو آزارش به یک مورچه هم نمی
رسد چه برسد به قناری مثل تو… قبول..
"رضا …رضا…بیدارشو مادر دیرت شد.ساعت از هفت گذشته."
ساعت را نگاه کرد "اوه لعنتی دیر شد نکند رفته باشد " سریع اماده شد به
خودش قول داده بودامروز حتما کار را تمام کند.به خودش
گفت"هرچی می خواد بشه نهایتش یک (نه) ساده است.دیکر بیشتر از این که نیست
" اماده شد که برود.به مادرش کفت "خداحافظ"مادرش گفت نمی خواهی
بیایم کمک"گفت" نه خودم میتوانم ناسلامتی من مرد هستم .خداحافظ"
مادرش گفت "خدا به پشت و پناهت پسرم"
رضا کم کم به محل قرار همیشگی نزدیک می شد.تا خیابان اصلی راهی
نبور به پیاده رو نزدیک شده بود که او را دید." اوه اوه دارد به پیاده
رو می رسه" رضا انقدر سریع به پیاده رو رسید که زودتر از او به محل
قرار رسیدمنتظر شد. منتظر لحظه ای که هر روز صبح به خاطر ان از
خواب بیدار می شدو هیچ وقت برایش کهنه نمی شد و همیشه برایش لذت
بخش بود
ولی حیف که دائمی نبود.اما رضا می خواست این حرکت را دائمی کند.
به حرکت افتاد و ان دختر پشت سرش . جالب این بود که دختر هرروز با ان
متانت و سنگینی همیشگی به پشت رضا می امد رضا جای دست های
دختر را احساس می کرد راه افتادند رضا جلو و دختر پشت سرش
رسیدند به وسط خیابان. او دلش می خواست در وسط پیاده رو برگردد و
حرف دلش را بزند.جالب این بود او همیشه رضا را حرکت می داد
رسیدند به اخر پیاده رو یعنی
اخر خط.
رضا تنها کلمه ای که توانست
بگوید مثل هرروز این بود"متشکرم" دختر نیز مثل هرروز با ان کلام
شیوایش گفت "خواهش می کنم این وظیفه من است که به شما کمک کنم
"دختر خداحافظی کرد و رفت ولی رضا بازهم ناکام ماند تنها کاری که
می توانست بکند این بودکه منتظر سرویس جانبازان و معلولین اداره
بشود. تا با کمک دوستانش ویلچر و خودش راسوار ماشین بکنند .

"همین کفش قرمزه خوبهِ آقا متشکرم. اگر می شود کادو بگیرید"
چشم آقا .مبارکِ برای خانم گرفتین"
"نه . یعنی اره . چطور بگم. اینشالله امروز مشخص میشود "
"به هرحال مبارکِ امیدوارم که در این امر خیر موفق باشید"
"متشکرم"
پسر مسیر مغازه کفش فروشی تا موئسسه خریه را پیاده
طی کرد و حرفهای را که قرار بود به دختر بزند با خودش
تکرار کرد تااینکه به پیشخوان آخر که دختر انجا بود رسید.
زبانش بند امده بود. یک دقیقه تمام به دختر نگاه کرد و
بعد فقط توانست کفش ها را جلوی پیشخون بگذارد و
یک جمله بگوید "امید وارم خوشتان بیاید"
سریع از انجا رفت و تا پایان وقت اداری جلوی درمنتظر شد تا دختر بیاید .
دختر از موئسسه بیرون آمد. روبروی پسر ایستاد و وفقط پسر را نگاه می کرد
ولی پسر دعا می کرد که هیچ وقت این صحنه را نمی دید
گریه دختر و بدتر از آن عصاهای دختر که او را نگه داشته بودند
زیرا دختر یک پا بیشتر نداشت.
پسر مات و مبهوت نمي دونست چيكار كنه ...